..Do krainy niepodobnej, w pustkę przesiąkniętą lękiem...

Wszedłem nieśmiało z iskrą w życia w kieszeni… Z więzienia własnego narcyzmu z ironią patrzyłem na swój cień – zaczynał tańczyć…
A on siedział… tak po prostu sobie siedział… Jego zgarbiona postać napawała lękiem i odrazą…
Chcesz krwi chłopcze zapytał?
Pij, a umrzesz na wieki…
Usiadłem obok niego, a on wykrzywił usta w złośliwym uśmiechu… To dziwne, pomyślałem, jego oczy są takie smutne…
Raz po raz spluwał mi pod nogi, a ja widziałem tylko jego oczy – płonęły…
Coś we mnie drapie i krzyczy poczułem nagle i odszedłem jak najdalej ze strachem i obrzydzeniem…
On dalej siedział, szczerząc swoje paskudne zębiska i ten ogień w oczach – tak bardzo mnie przeraził…
Coś mnie tknęło, poczułem potrzebę by spojrzeć w jego oczy raz jeszcze…
Gdy podszedłem podniósł się – był wielki – demon z pradawnego świata pomyślałem…
Ogień w jego oczach płonął coraz silniej – a ja z przestrachem stawiałem krok za krokiem…
Ogień – ten ogień tak bardzo się go boję… Ogień? Ze zdziwieniem stwierdziłem ze to co postrzegałem jako ogień było ogromnymi łzami…
Płaczesz!?
Syknął i zasłonił twarz…
Z każdą chwilą stawał się mniejszy a ogień jego oczu zamienił się w potoki łez…
Dotknąłem jego dłoni ze zdziwieniem poczułem że jest ciepła i miękka…
W krainie niepodobnej, w pustce przesiąkniętej lękiem stałem płacząc – POCZUŁEM ŻYCIE W SOBIE
Łukasz Łukaszewicz (uczestnik stażu „Animator Dramy”)