Kamahajuha, gdy osiągnęła wiek, w którym odkrywa się siebie, otrzymała od babci dziwną, starą księgę, w której była mapa i wskazówki do drogi inicjacji. Gdy ją czytała, nie wszystko było dla niej zrozumiałe. Nagle poczuła, że jest w środku, a to, o czym pisze książka, jest jej udziałem. Znalazła się w labiryncie.

DROGA DO SIEBIE

Bajka napisana na zakończenie STUDIUM ARTTERAPII na bazie wspólnego początku z różnymi wersjami rozwijającymi opowieść.

Kamahajuha, gdy osiągnęła wiek, w którym odkrywa się siebie, otrzymała od babci dziwną, starą księgę, w której była mapa i wskazówki do drogi inicjacji. Gdy ją czytała, nie wszystko było dla niej zrozumiałe. Nagle poczuła, że jest w środku, a to, o czym pisze książka, jest jej udziałem. Znalazła się w labiryncie.
Labirynt przygotował dla niej wiele niespodzianek i tajemnic. Zaciekawiona postanowiła powoli je odkrywać. Napotykając na przeszkody, nie zrażała się, tylko wychodziła na krótko z książki, by obmyśleć dalszy plan wędrówki. Kiedy była już gotowa, wracała z powrotem do labiryntu i pokonywała kolejną z przeszkód. Trwało to tak długo, aż natknęła się na tajemniczą muszlę, o której przeczytała w książce, a która zdawała się być rozpoczęciem kolejnego etapu wędrówki…
K. H.

Kamahajuha, gdy osiągnęła wiek, w którym odkrywa się siebie, otrzymała od babci dziwną, starą księgę, w której była mapa i wskazówki do drogi inicjacji. Gdy ją czytała, nie wszystko było dla niej zrozumiałe. Nagle poczuła, że jest w środku, a to, o czym pisze książka, jest jej udziałem. Znalazła się w labiryncie.
Przeraziła się ogarniającą ją ciemnością. Przypomniała sobie, że trzyma w ręce księgę. Otworzyła ją, a księga oświetliła jej drogę do wyjścia z labiryntu.
Kamahajuha zafascynowana światłem, w którym się znalazła, zachłannie czytała karty księgi, które przenosiły ją w coraz ciekawsze miejsca. Ostatnia karta księgi była kartą słońca, gdzie dobro i szczęście są stałym elementem życia. Kama postanowiła tam zostać na zawsze. Na zawsze, w świecie szczęścia i radości.
Magdalena Olszyna

Kamahajuha, gdy osiągnęła wiek, w którym odkrywa się siebie, otrzymała od babci dziwną, starą księgę, w której była mapa i wskazówki do drogi inicjacji. Gdy ją czytała, nie wszystko było dla niej zrozumiałe. Nagle poczuła, że jest w środku, a to, o czym pisze książka, jest jej udziałem. Znalazła się w labiryncie.
Nigdy wcześniej nie była w takim miejscu – ciemnym, wąskim, zimnym. Przeraziła się trochę. Ciekawość jednak zwyciężyła. Dotykając rękami ścian, przesuwała się powoli do przodu. Po chwili wymacała wgłębienie w murze, a w nim znalazła przedmiot przypominający lampkę naftową. Lampka zabłysnęła światłem.
Kamahajuha ucieszyła się, nabrała więcej odwagi i postanowiła iść dalej. Schodki poprowadziły ją w górę, a potem znowu na dół, wielokrotnie skręcała raz w prawo, raz w lewo. Wreszcie znalazła się w dużej Sali. Na środku znajdował się duży, okrągły przedmiot przypominający jurtę tatarską…
Halina Skrzypek

Kamahajuha, gdy osiągnęła wiek, w którym odkrywa się siebie, otrzymała od babci dziwną, starą księgę, w której była mapa i wskazówki do drogi inicjacji. Gdy ją czytała, nie wszystko było dla niej zrozumiałe. Nagle poczuła, że jest w środku, a to, o czym pisze książka, jest jej udziałem. Znalazła się w labiryncie.
W labiryncie, według wskazówek księgi, szukała świetlistej komnaty. Znalazła ją, a w niej schody na górę, na końcu których była grota. Wyszła z groty i znalazła się w górach, przez które się znów z trudem przeprawiała. Pomógł jej w tym jednak ptak – przeleciała na nim nad górami. Znalazła się na łące, gdzie znalazła czterolistną koniczynę. Dotarła do zamku, gdzie czekali na nią poddani.
- Witamy Cię, Pani – powiedzieli.
Odtąd została czerwoną królową panującą w swoim królestwie.
Justyna

Kamahajuha, gdy osiągnęła wiek, w którym odkrywa się siebie, otrzymała od babci dziwną, starą księgę, w której była mapa i wskazówki do drogi inicjacji. Gdy ją czytała, nie wszystko było dla niej zrozumiałe. Nagle poczuła, że jest w środku, a to, o czym pisze książka, jest jej udziałem. Znalazła się w labiryncie.
Labirynt był jasny, wesoły, z wieloma wzgórzami, rwącymi potokami, kolorowymi obłoczkami, a w oddali lśniło coś, co przykuwało uwagę Kamahajuhy – to był magiczny złoty kamień, który dawał wskazówkę, jak wydostać się z tego labiryntu. Dziewczynka ominęła wszystkie przeszkody w postaci górek, szczelin i udało jej się wyjść z labiryntu. Teraz znalazła się u stóp wysokiej góry. Bała się jej, nie chciała jej zdobywać, chociaż czuła, że powinna. Nagle z pomocą przyleciał duży, pomarańczowy ptak, na swoich skrzydłach zaniósł dziewczynkę na górę. Znalazłszy się na górze, Kamahajuha podziękowała ptakowi za podróż, usiadła na pieńku i zaczęła rozmyślać nad tym, dlaczego się tu znalazła? Na co i po co? Jaka siła ją pchała w tę podróż…?
H. D.