Cudowny opis siebie - swoich potrzeb i wartości - na bazie pisania o... No właśnie, o czym? Co może pomóc w odkrywaniu siebie? Jak można przenieść to na inne dziedziny życia?
Życie i sport
Znacie takie przysłowie:
„czuć się jak ryba w wodzie”?
Ja się tak właśnie czuję,
gdy w basenie zwinnie nurkuję.
Jednak nie tylko na pływalni czuję się szczęśliwa,
Ale również wtedy, gdy mając na nogach narty,
Po stromym stoku śmigam.
Te dwa sporty zawładnęły moim ciałem i umysłem
I oczy me się śmieją,
Gdy o tych sportach myślę.
Choć z rodzajem płci nie mają one nic wspólnego,
Ja paradoksalnie wtedy
Czuję się prawdziwą kobietą.
W każdej z tych dyscyplin
Znajduję inne przyjemności.
W każdej czuję się inaczej,
Choć wszystko sprowadza się do kobiecości.
Nie mam wtedy zahamowań,
Nie mam wtedy kompleksów,
Pokazuję wtedy swe walory,
Zarówno wówczas jak me ciało w skąpy strój przyodziane,
Jak i wtedy, gdy wyglądam jak pulchny bałwanek.
Wiem, że wtedy jestem piękna
W pięknym otoczeniu,
Ale te sporty nie mają tylko tego na celu.
Nie są one dla mnie jednakowe,
Jeden jest mi znany
W drugim czegoś nowego się spodziewać mogę.
Łączą w sobie moje dwie natury:
Tę lubiącą przygodę
I tę chcącą wszystko wiedzieć z góry.
Kocham ten moment,
Kiedy mam za sobą pierwszy basenik.
Wiem, że jeszcze wiele przede mną
I nie chcę tego szybko zmienić,
Czuję się w wodzie wolna i bezpieczna zarazem
I to nie dzięki ratownikowi siedzącemu na straży.
Ja mam z wodą zawartą umowę,
Kocham ją i szanuję
Ona mi ułatwia drogę.
Dlatego nie w głowie mi przemyślenia,
Jak walczyć z jej mocą istnienia.
Czuję się lekko i przyjemnie,
Czuję zmęczenie, którego wady:
Ból i pot,
Woda zmywa ze mnie.
Mam myśli skierowane w inną stronę,
Takie, których w innych momentach nie mam w głowie.
Mogę myśleć o wszystkim,
Łatwo znajduję rozwiązanie,
Mogę marzyć i wyobrażać,
Mogę obmyślać życiowe cele,
Które osiągnę,
Gdy dotknę murku barierę.
Mam władzę nad własnym ciałem,
Pilnie mnie słucha,
Zwinnym się staje.
Czuję się sexi będą wciąż to mokrą
I to nie ważne, że inni też mokną.
Czuję swą siłę w nogach i ramionach,
Czuję, że nikt mnie nie pokona.
To ja steruję,
To ja wyginam swe ciało, tak jak mam na to ochotę,
To ja mówię stop,
Choć jeszcze więcej zniosę.
I nawet, gdy faluję w środku basenu,
Wiem, że zawsze mam blisko do brzegu.
Basen to spotkanie
O którego przebiegu sama decyduję.
Gdy chcę mam kontakt z innymi,
Gdy nie chcę, łatwo się izoluję.
Jest obok mnie wielu pływających,
Nie mówiących cześć,
Nic nie mówiących.
Jest między nami pewna nić porozumienia,
Która nie wymaga żadnych słów istnienia.
Jestem w towarzystwie wciąż się szanującym,
Gestem, ruchem, czy od tak sobie się porozumiewającym.
Nie jestem tam nikim mniej ważnym,
Nie mam mniej, czy więcej przywilejów,
Wszyscy kochamy wodę,
Choć każdy w innym celu.
A gdy zachodzi mi drogę ktoś zbyt szpanujący,
Ja w niej się zamykam,
Tworzę krąg wszechmogący.
I wymazuję z swej myśli tą postać nietolerowaną
I ponownie jestem wśród przyjaciół,
Znów jestem własną panią.
Woda to też oczyszczająca siła,
Która oprócz ciała złe myśli wymywa.
Gdy smutno mi,
Gdy łzy do oka się cisną,
Ona robi to za mnie,
Mocząc mnie nade wszystko.
To z nią mogę rozmawiać,
To u niej szukać pomocy,
To tu niewidzialnie
Wylewam żale, smutki i przykrości.
I choć basen czymś intymnym się wydaje,
To miejscem spotkań z przyjaciółmi się staje.
Narty natomiast to coś co odkrywam dopiero.
To coś czego się uczę,
Choć nie mam specjalnego celu.
Wypadów miałam dotąd niewiele,
Ale mam wrażenie, że zawierają z mego życia wiele.
Są nauką, są przestrogą,
Są przyjemnością i są nagrodą.
I tak jak początek nauki był dla mnie symboliczny,
Gdy przypominał mój kryzys
I pożegnanie go w czasie bardzo szybkim,
Tak i dalsza jazda jest mego życia drogą,
Może wiele nauczyć,
Choć wszyscy tego zobaczyć nie mogą.
Ale tak jak ma jazda nabierała tempa,
Tak me życie z dnia na dzień się rozkręca.
I pokazuje, że najważniejsze to poznać siebie,
Wiedzieć na ile mnie stać,
Wiedzieć że gdy się chce, można więcej.
Muszę się szanować,
Nie dopuszczać cierpienia,
Które negatywnie me życie zmienia.
I tak jak w życiu zdarza mi się postępować
lekko nierozsądnie,
tak i narty wysyłają sygnał do mnie,
wystarczająco wcześnie, by błąd swój zrozumieć,
zanim zranię siebie,
zanim się przewrócę.
Czuję wtedy leciutkie gorąco,
Wiem, że ryzyko nie zawsze jest wartością
Przewodzącą.
Stok to też wiele możliwości,
To kontakt z przyrodą,
Korzystanie z jej łask i dobroci.
To nauka jak żyć w harmonii z otoczeniem,
Jak postępować,
Bo otoczenie wywiera wpływ na me działanie i myślenie.
To tu pokonuję przeszkody,
Tak, aby nie zakłócić szczęśliwej drogi.
Tu uczę się rozwagi i wyczucia tempa,
Jak je zmieniać,
By dotrzeć do upragnionego miejsca.
A gdy dotrę do czekającej kolejki,
Jestem przykładem dumnej kobietki.
Staję w kolejce ponownie
I wjeżdżam do góry,
Bo tu mam możliwość zmiany czasu,
Zmiany godziny.
I tą samą życia drogę,
Mogę przebyć w inny sposób,
Inaczej wyobrazić sobie mogę.
A nawet nie mając na to ochoty,
Wjeżdżam ponownie,
Bo raz jeszcze chcę przeżyć życie radosne.
A i wiem z doświadczenia mego,
Że trasa mi dobrze znana,
Przygotuje mi w czasie jazdy i życia,
Nowe niespodzianki,
Nowe wyzwania.
