Oburzyłem się. Teza, ze młodzież nie jest w stanie odróżniać jednego dnia od drugiego wydała mi się zupełnie absurdalna. W dodatku sąd powyższy miał dotyczyć młodzieży gimnazjalnej, szczególnie tej z I-szej, II-giej klasy. Pewnie ktoś, kto zapomniał już o tym, że też kiedyś miał 14, 15 lat i był ciekaw życia, szukał przygód i nowości, wysupłał ze swojego mózgu ten ubliżający pogląd…
Postanowiłem więc sięgnąć do środowiska wprost, poznawać i spotykać się z gimnazjalistami… Pierwszym moim rozmówcą był Damian, uczeń I-szej klasy gimnazjum. Chłopak bystry, niezbyt lubiący szkołę jako instytucję, lecz sporo pamiętający. Oj tak, dobrą pamięć miał Damian. I sprawnie obserwował świat – swoje środowisko i tych, czasem wymądrzających się dorosłych. Jego cięty język nie oszczędzał negatywnych zachowań ludzi, którzy go otaczali… Trafne to były obserwacje, choć czasem może nazbyt gorzkie…
Hola, hola, zapędziłem się. Miało być o umiejętności spostrzegania różnic przez młodzież. Otóż Damian świetnie poradził sobie z tematem. Wprawdzie słowo „normalny”, „normalnie” na pytanie : „Jak minął dzień, tydzień?” było odpowiedzią standardową, ale… Otóż właśnie! Zapytany o różnice w postrzeganiu owej normalności zauważył z przekornym chwilami uśmiechem, ze różnią się jego posiłki – w ilości i dodatkach zjadanych bułek, pączków, wypijanych płynów… Wymienił dość pokaźny zestaw kanapkowych dodatków. Rekordem było chyba zjedzenie przez niego 8 kromek chleba przy jednym posiedzeniu. Myślę, ze było to po treningu… Acha, zapomniałbym dodać, ze tym, co różni niektóre dnie od innych jest trenowanie – Damian jest w klubie. Trenuje piłkę nożną, przynajmniej 2 razy w tygodniu. Wiosną, kiedy zaczyna się sezon – nawet 3 razy. To go wyraźnie cieszy. Trening jest czymś innym niż szkoła, lekcje.
Lekcje też bywają różne – w zależności od tematu, sposobu prowadzenia przedmiotu przez nauczyciela… Czasem jest ciekawiej, czasem nauczyciel bardziej rozumie młodzież… Można się z nim dogadać… coś naprawić. Zrobić coś na rzecz szkoły i naprawić jakiś zniszczony przedmiot, zaliczyć na nowo sprawdzian… poprawić kapę, czasem nawet dostać czwórkę lub piątkę. Wiadomości zapamiętuje Damian „na ucho”, w szkole. W domu się nie uczy. Szkoda czasu. W domu je, śpi, bije się albo i nie ze starszym bratem… Gra głównie w „playa” czyli „Playstation” choć ma w domu i inne gry: Eurobiznes, scrable. Jeszcze nie wiem dlaczego „gra w playa” jest ciekawsza. Muszę dopytać.
Wiem jednak, że Damian fascynuje się futbolem. Zna i ceni znanych piłkarzy: Zidana, Raula, Carlosa, Ronaldiniego, a z Polaków – Dudka, Żurawskiego, Frankowskiego.
Damian gra w ataku i na tej pozycji chce grać dalej… Jako astrologicznemu Baranowi pozycja ta pewnie mu służy…
Damian w ataku – mam nadzieję, że świadczy to też o chęci bycia w przedzie… Sądzę, że to jest możliwe. Wyobrażam sobie, że Damoian mógłby być dobrym trenerem, biznesmanem.
Musi jednak trochę potrenować swój optymizm, czytanie i podejmowanie wyzwań w środowisku młodzieżowym, aby – nie będąc kujonem – używać swojego umysłu tak, by iść do przodu. I w szkole, i w klubie, i w życiu. Bez napojów, które np. „czyszczą nerki” lub poprawiają nastrój. Wierzę, że Damianowi się uda.
Wierzę, że zaufa swojej sile i potrafi robić inaczej niż koledzy – nie bratać się „imprezowo”, a rzeczywiście pokazywać hart bez pozy i zgrywy… Ale jak? O tym, być może w następnym odcinku.
Antoni – dziennikarz młodzieżowy
Na życzenie rozmówcy jego imię zostało zmienione.
