Czym jest drama? Najprościej rzecz ujmując - metodą. Jest jednak czymś o wiele więcej: sposobem na inne, niż codzienne, spotykanie się z ludźmi...

Sztuka jest ważnym czynnikiem pełnego i bogatego życia,
ale ani jedynym, ani też najbardziej znaczącym.
Życie w tym znaczeniu to życie całym sobą.

Brian Way

Czym jest drama? Najprościej rzecz ujmując – metodą. Jest jednak czymś o wiele więcej: sposobem na inne, niż codzienne, spotykanie się z ludźmi. Doświadczaniem INNEGO BYCIA z sobą i z innymi. To spotkanie osób próbujących w bezpiecznym i przyjaznym otoczeniu uczyć się nowych zachowań – twórczych, konstruktywnych, satysfakcjonujących. Uczestnicy spotkania, by móc bezpiecznie próbować, posługują się umowną maską – rolą. Są – według umowy dramowej – kimś innym, odgrywają rolę. Typy ról proponuje animator (prowadzący spotkanie) lub – w etapie zaawansowanym – sami uczestnicy.

Rola może być dowolnie określona – mniej lub bardziej ogólnie lub szczegółowo, np. może to być rola przywódcy, kierownika, uczestnika jakiegoś zebrania, konferencji itp. Temat spotkania dramowego proponuje animator lub uczestnicy, np. spotkanie biznesmenów z ekologami podejmującymi dyskusję na temat przydziału terenu przeznaczonego do użytkowania. W ten sposób uczestnicy spotkania, bawiąc się, grając (nieaktorsko, bo nie o kunszt aktorski tutaj chodzi), przymierzają się do nie doświadczanych dotąd lub doświadczanych już wcześniej zachowań. Czynią to po to, by nauczyć się modelować swoje zachowania, sprawdzać swoje możliwości, pokonywać ograniczenia. Innymi słowy: poznawać inne wersje bycia z ludźmi i z samym sobą. Jedna „gra” trwa zwykle od 20 do 45 minut. Potem, niezależnie od wyniku, uczestnicy dzielą się swoimi spostrzeżeniami, proponują inne warianty zachowań.

Mogą też na nowo odegrać role i omówić je. Za każdym razem sposób odgrywania roli wybierają uczestnicy dramy. Wszystko to dzieje się w atmosferze życzliwości, zabawy, czasem – w nastroju powagi i w skupieniu.

Role – gdyż każdy „grający” jest w umownej masce – pomagają rozpoznać u siebie i innych zachowania, które chcą zmienić, rozwinąć, udoskonalić.

Zaczynaj od tego, czym ty sam się zajmujesz i w czym czujesz się dobrze.
Koło może mieć swój początek w każdym punkcie swojego obwodu.

Brian Way

O tym, kim chcesz być w roli i czego chcesz doświadczyć, jak długo masz ochotę to robić – decydujesz ty jako uczestnik spotkania – treningu lub warsztatu dramowego. Dramy możesz się uczyć dla siebie, dla własnego rozwoju (treningi, warsztaty) i po to, by stosować techniki dramowe w pracy z ludźmi (warsztaty tematyczne, kurs podstawowych technik dramy). Jednak nawet wtedy, gdy chcesz uczyć się głównie technik i warsztatu, potrzebujesz DOŚWIADCZYĆ działania dramy.

Jest to bowiem metoda uruchamiająca emocje. Kiedy decydujesz się pracować w ten sposób z ludźmi,ważne jest, byś miał(a) świadomość mocy jej oddziaływania.

Ważne jest, by każdy z uczestników spotkania z dramą czuł się bezpiecznie i sam mógł decydować o zakresie pracy z sobą i współpracy z innymi.

Uświadom sobie, to znaczy wsłuchaj się w swoje oddychanie.

Brian Way

Doskonałym „wejściem w dramę” jest trening ekspresji twórczej. To wspaniałe spotkanie – zabawa, na którym uczestnicy uczą się „być dziećmi”. „Uczą się” słuchać, patrzeć, czuć, eksperymentować w sposób, który jest dany każdemu dziecku. A więc – więcej widzieć, słyszeć, czuć, by głębiej, intensywniej uczestniczyć w świecie. Takie spotkanie jest radosną zabawą. Zabawą pomagającą zapomnieć o ograniczeniach dorosłości i po prostu BYĆ. To SPOTKANIA RADOŚCI, które zaskoczyć cię może dotarciem do źródła twojej niewyczerpanej, twórczej ekspresji.

Ważną informacją dla czytelnika może być fakt, że i tu osoby, biorące udział w treningu, decydują o zakresie doświadczania i stopniu otwarcia się na niczym nieskrępowaną radość.

Koncentracja nie jest abstrakcją(…)
Koncentrować się to zatrzymać pełnię uwagi
na pojedynczym szczególe lub zespole szczegółów.

Brian Way

Duże efekty przynosi drama w pracy wychowawczej, psychologicznej i dydaktycznej. Różni się od psychodramy tym, ze uczestnicy spotkań nie eksponują swoich problemów lecz odgrywają role interesujących dla nich postaci, wzorców osobowych czy bohaterów z życia lub np. z literatury.

W ten sposób „biorący rolę” są chronieni w czasie „gry” przez MASKĘ, wyraźnie określonej, INNEJ OSOBY. Taką rolę można rozwijać, wykorzystując własną wyobraźnię. Można też śledzić kolejne etapy biografii danego bohatera. Wchodząc w rolę sędziów, psychologów, doradców lub innych ekspertów można uczyć się z analizy odgrywanych sytuacji.

To, o czym mówi osoba biorąca udział w spotkaniu, zależy od jej decyzji o stopniu otwarcia się na rolę lub temat. Bycie w masce nie przeszkadza bowiem w procesie osobistych zmian i rozwoju, wręcz przeciwnie, może twórczo je stymulować.

Każdy sam wymyśla sobie „jak” i wypróbowuje; jedynie odkrywanie
dla siebie własnego sposobu, jak to robić – ma wartość.
Na tym polega prawdziwie swobodne korzystanie z własnych możliwości.

Brian Way