Drama to psychologiczno-pedagogiczna metoda pracy i zabawy zarazem znana od dawna, głównie w oświacie anglosaskiej...

Wybitnym jej reprezentantem, dziś już klasykiem jest Brian Way. Od psychodramy różni się tym, że angażuje osoby uczestniczące nie wprost, bardziej pośrednio, przez rolę będącą podstawowym narzędziem pracy dramowej.

Rola-maska, którą przyjmuje uczestnik spotkania dramowego, inspirowanego przez animatora (kierownika-terapeutę lub nauczyciela), pozwala mu schować się za nią i bezpiecznie wypróbowywać zachowania, postawy w parateatralnych, symulowanych, sytuacjach. W ten sposób aktor (osoba przyjmująca dobrowolnie rolę) próbuje doświadczać nowego. Uczy się nowych zachowań, postaw w nowych sytuacjach lub oczyszcza się z uczuć, zachowań, które dotąd mu przeszkadzały. Osoba taka w sytuacji dramowej często decyduje, co i jak chce zmienić.

Rolę można stosować wariantywnie. Raz dzieje się tak, że w roli znajdują się wszyscy uczestnicy spotkania, kiedy indziej rolę zbiorową przyjmuje tylko część grupy, a wówczas pozostali odgrywają role indywidualne. W pierwszym przypadku każdy grający różnicuje ją zgodnie z własnym pomysłem, co pozwala mu zaobserwować i doświadczyć różnic istniejących między ludźmi, (pomimo, że wszyscy uczestnicy odgrywają tę samą rolę, np. „dzieci – uczestników spotkania mikołajkowego”, „doradców”, „rodziców” itp.).

Innym wariantem dramy jest połączenie odgrywania ról indywidualnych z rolą zbiorową.
Spotkanie ma wtedy charakter „występów publicznych” dla osób biorących role indywidualne.
W tym ujęciu kilka osób gra na forum umówione wcześniej role, „występując” w sytuacji na umówiony temat. Improwizacje mają często charakter zabawy, choć równie często – w zależności od tematu – są w wydźwięku poważne. Natomiast pozostała część przyjmuje rolę zbiorową i uczestniczy w akcji, obserwując ją lub zadając „aktorom” pytania.

W ten sposób członkowie grupy uczą się NOWEGO. NOWYM są konstruktywne zachowania w kontakcie z drugą osobą lub grupą. Nowym dla osób grających bywają też uczucia pozytywne pojawiające się w miejsce starych, dotąd nie ujawnianych, nie odreagowanych, zatem: radość, miłość, przyjaźń, życzliwość, sympatia w miejsce lęku, obawy, złości, smutku.

Po zakończeniu socjodramy uczestnicy zostawiają maskę roli, dzieląc się obserwacjami.
Komentując to, w czym uczestniczyli, czego doświadczali, gromadzą informacje – czasem poprzez „burzę mózgów”, innym razem poprzez dyskusję. Tworzą w ten sposób swoisty bank informacji, których przydatność mogą wypróbowywać w życiu.